Herders

De radiostilte was wat langer dan gepland; maar vanaf nu staat er weer elke zondag een nieuwe blog online!
Van alle hondenrassen die ik leuk vindt - en eigenlijk vind ik alle rassen wel leuk, ze hebben elk hun leuke punten - springt er voor mij echt eentje bovenuit. Dit zijn de herders, en dan met name de Duitse herders. Het imago van deze honden is niet heel positief, maar als je herders goed opvoed zijn het fantastische, loyale, sociale en werkwillende honden.
Met goed opvoeden bedoel ik trouwens niet 'met harde hand' want herders zijn - in tegenstelling tot wat vele mensen denken - heel erg gevoelig en zachtaardig. Dus met goed opvoeden bedoel ik: Consequent, liefhebbend en op zachte wijze, veel beweging, én hersensport! Deze honden hebben echt veel uitdaging nodig. Het zijn dan ook geen honden die voor elke baas geschikt zijn.
Mijn liefde bij herders is begonnen toen ik eind 2009 de vraag kreeg of ik het Duitse herderpupje Sam wilde uitlaten. Sam heb ik in al die jaren heel goed leren kennen. Ik heb geholpen haar - de naam doet anders vermoeden, maar het is een teefje - op te voeden, veel met haar gewandeld en gespeeld. Als ik met haar wandel, dan heb ik aan een half woord genoeg om haar duidelijk te maken wat ik wil; andersom is zij voor mij ook enorm goed leesbaar en met het verdraaien van het puntje van haar oor zie ik vaak al wat ze van plan is. Er zijn meerdere mensen die haar uitlaten, dus ik vind het een enorm compliment als de baasjes zeggen dat ze mij ook vragen omdat ze het zo leuk vinden hoe wij op elkaar reageren.
Buiten Sam laat ik nog meer herders uit. Degenen die ik hier nog wil noemen zijn 6 tervuerense herders die in één gezin wonen, bij een goede fokster. Dit klinkt veel, maar het valt heel erg mee. Ze zijn namelijk goed opgevoed en erg sociaal.
Ik leerde hun vrouwtje kennen toen ik nog op de hondenschool les gaf. Zij kwam bij mij in de groep met het pupje Macy, waar ik al snel een zwak voor had. Op een gegeven moment werd ik gevraagd om haar te helpen met het uitlaten als ze zelf later thuis was. Zo kwam ik voor het eerst bij hun thuis.
Toen waren het nog 7 honden: Het oudje Aaron, de alphareu Djego, de vrolijke sociale reu Joran, de alphateef Djenna, het vrolijke teefje Tarja, eigenwijze Macy en puppenkindje Inouk. In 3 keer liet ik ze uit, de samenstelling wisselde per wandeling.
Helaas is Djenna intussen overleden.
Het is een leuke groep, ze zijn allemaal heel lief en ik kom daar altijd van terug onder de krassen; omdat ze zo blij zijn om me te zien en ze tegen me opspringen, is dat niet te voorkomen.

Laatst sprak ik met de 9-jarige zoon van het vrouwtje. Hij zei dat hij dacht dat ik het wel hele leuke honden vond, dit bevestigde ik. Vervolgens zei hij dat hij dacht dat als ik er 2 mee zou mogen nemen, ik dat zou doen.
"Ik zou ze alle 6 meenemen," grapte ik terug, maar ik zou het zo doen als het nodig was. Wat een fantastische honden zijn het, het is altijd leuk om daar te komen en mee te mogen maken hoe blij zo'n groep is als ik kom.
Een fijne zondag nog; tot volgende week!
Groetjes, Bernadette

Hieronder nog wat foto's van deze mooie honden.

 Oudje Aaron

Macy met op de achtergrond Inouk.

Katten & knaagdieren

Wegens omstandigheden heb ik vandaag een korte blog. Op 9 september staat de volgende blog pas online ivm vakantie. Ik wens jullie een fijne paar weken toe!

Toen ik mijn bedrijfje heb opgezet, heb ik bewust gekozen voor de naam 'huisdierenservice'. Dit omdat ik buiten honden uitlaten, ook katten en knaagdieren kan verzorgen als mensen bijvoorbeeld op vakantie zijn.
Ik heb verschillende katten die ik af en toe verzorg, en ook daar maak ik dus dingen mee.
Denk aan Zoë, die ineens Joey bleek te zijn (waar ze achterkwamen toen ze hem wilden sterisiliseren)
Of Blinky, die ik regelmatig verzorg voor een buurvrouw. Als ik hem kom verzorgen, zit hij me altijd voor het raam op te wachten. Dan loop ik langs en blijft hij net zolang kijken tot ik bijna bij de voordeur ben. Zodra ik die open heb, staat hij al voor mijn neus. Kroelen vind hij heerlijk, maar oppakken hoef ik niet te proberen. Dan is hij niet agressief hoor, hij laat alleen duidelijk merken dat hij daar niet van gediend is.
Of Suze, een prachtige main coon poes die helemaal niet geaaid wil worden door mij, maar gewoon bij haar voerbakje staat te wachten tot ik die vul. En als ik hem gevuld heb, mag ik wel weer weg van haar.
Grappig, hoe ook bij katten duidelijk is dat elke kat anders is. En dat maakt mijn werk zo leuk, al die afwisseling.
Geniet van de zondag!
Bernadette

De niet zo kleine Daantje

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, ving ik vroeger honden op bij mij thuis als de baasjes moesten werken. De eerste hond die hier structureel gebruik van ging maken was Daantje. De naam klinkt als een kleine hond, maar niets is minder waar: Ze is een mooie forse Bull Mastiff. Nu dan tenminste, want toen ze net bij me kwam was ze net drie maandjes oud.

Met onze Sammie verschilt het iets meer dan een maand, dus ze zijn samen opgegroeid. In het begin kwam Daantje drie dagen bij ons, later werd dit zelfs uitgebreid tot vier. Ik kan dus zeggen dat ik Daantje erg goed ken, en het is een leuke hond.  Ook is ze voor vele opvanghonden een 'grote zus' geweest.

 

Door de jaren heen hebben we heel veel met haar meegemaakt.

De oudste labrador, Mika, hebben we ooit - tot onze spijt - geleerd hoe ze de deur moest openen. Daantje kreeg dit trucje snel door en dus begon zij ook deuren open te maken. Daar hoorde dus ook de voordeur bij.... Dus soms zat ik op de computer, om ineens op te merken dat alle honden weg waren. Dan had Daantje de voordeur opengemaakt en waren ze lekker in de tuin aan het spelen.
Maar toen Daantje in de pubertijd kwam, kwam ze niet meer zomaar terug. Weglopen als ze moest komen werd een erg leuk spelletje, en dit deed ze ook als de baasjes haar op kwamen halen. Wat zullen onze buren gelachen hebben, de baasjes werken namelijk bij de bank, dus dan liep er een man in pak door de tuin achter haar aan - die, als het had gekund, keihard had geschaterd van de pret. 
De eerste keer dat Daantje bij me bleef logeren zal ik ook nooit vergeten. De baasjes van Daantje zijn een jong stel, zij is erg gevoelig en hij is lekker nuchter. Dus toen zij Daantje wegbracht, had ze het - zeer begrijpelijk - behoorlijk moeilijk om weg te gaan. Ze zei dat ze vanuit Parijs nog wel zou bellen, later vertelde ze dat ze dit niet deed omdat ze dan terug zou willen.
Na het weekend kwamen ze thuis en in een lijn door Daantje ophalen. Ik deed de deur open, Daantje naast me. Meisje ging door haar hurken en riep heel blij: "Daaaantjeeeee!" En die keek even, draaide zich om en liep weer de woonkamer in. Daarna kwam ze gelukkig wel terug om te begroeten, maar het zag er behoorlijk grappig uit.

Een herinnering is minder leuk, maar wil ik toch - in overleg met de baasjes - hier neertypen als waarschuwing voor andere hondeneigenaren.
Op 23 december 2010 werd Daantje een jaar. Die dag kwam ze zoals gewoonlijk bij me. Ik moest even ergens naartoe, en werd ineens opgebeld door mijn moeder. 'Daantje is heel erg aan het overgeven, wil je thuiskomen?' Thuis bleek Daantje erg ziek te zijn. Ik belde de baasjes, om even te vragen waar het aan kon liggen. Baasje antwoordde nietsvermoedend dat Daantje twee repen chocola van tafel had gegrist. Bij mij begonnen alle alarambellen te rinkelen. Ik vroeg hem of hij wist dat chocola giftig was, en zelfs dodelijk kon zijn. Dit bleek hij niet te weten, hij reageerde dan ook erg aangeslagen op dit nieuws en is zo snel hij kon van zijn werk (in Zwolle) naar Steenwijk gereden. Het vrouwtje was die dag in Steenwijk en zij is met Daantje naar de dierenarts gegaan. Na een infuus ging het al snel beter met haar en gelukkig heeft ze het overleefd.
Later sprak ik hier met de dierenarts over en het bleek dat best veel mensen niet weten dat chocola giftig is voor honden. Nog minder mensen weten dat druiven, rozijnen en advocado ook giftig zijn.

Nu is Daantje een prachtige volwassen hond geworden, lief voor mens en dier. Wel is ze soms wat schrikkerig, dan heeft ze niet door dat ze heel groot is. Dat schijnt ook in het ras te zitten.
Daantje komt niet meer in de opvang, wel laat ik haar soms nog uit. Het blijft een ontzettend bijzondere hond.

Tot volgende week mensen, fijne dag nog!

Relax :)

Liefs, Bernadette

Lieve kleine Floortje

Goeiemorgen allemaal!

Toen ik net begon met Bobbie & Co, was er ook de mogelijkheid om honden op te vangen (dag- of vakantieopvang)
Dit is door verschillende redenen gestopt, maar er zijn een paar honden die nog altijd bij ons komen logeren als de baasjes op vakantie gaan. Deze week logeert de kleine kooiker Floor bij ons.

Floortje leerde ik kennen eind 2009. Baasjes gingen naar een kerstmarkt, en of Floortje dan een weekend bij ons kon komen? Dat was natuurlijk prima.
Tijdens het intakegesprek werd mij verteld dat Floortje niet wilde drinken. Ik weet nog dat ik dacht dat dat onzin was. Elke hond drinkt toch?
Om haar toch vocht binnen te laten krijgen, kreeg ze door haar eten nog een hoop water.
Toen Floortje bij ons kwam, heb ik haar een aantal keren gewoon uit de drinkbak zien drinken. 'Zie je wel,' dacht ik, ze zullen het wel gewoon niet zien.
Na het weekend kwamen de baasjes haar ophalen. Floortje begroette ze heel enthousiast, om daarna naar de drinkbak te lopen en een paar slokjes te nemen. De baasjes waren helemaal verbijsterd. Dit hadden ze nog nooit gezien.
Een paar weken later verstuurde ik kerstkaartjes naar al mijn connecties. Aangezien Floortje vlakbij mij woonde, ben ik daar even persoonlijk langs gegaan. Floortje was dolenthousiast, en nadat ze mij had begroet rende ze naar de drinkbak toe en begon een paar fikse slokken te nemen. De baasjes vertelden mij dat ze nog steeds niet uit zichzelf dronk, dus waarom ze dronk als ik in de buurt was?
Nu zijn we een paar jaar verder en Floortje drinkt gewoon. Hoe het kwam dat ze bij mij wel dronk, we weten het nog steeds niet. Ik vermoed dat het kwam omdat ze de andere honden in de opvang zag drinken, en zien drinken doet drinken.

Buiten het drinken hebben we nog meer meegemaakt met Floortje. Het is een grappig hondje, heel lief voor mensen maar een beetje een tutje naar andere honden. Met de labradors van mijn ouders gaat ze heel goed, maar de eerste keer dat zij en Lela elkaar ontmoeten hebben ze elkaar de pan uitgevochten. Floortje had een behoorlijke wond op haar kop. Wat voelde ik me schuldig.
Toen ze op werd gehaald en ik vertelde wat er was gebeurd, was de reactie van het baasje: "Ach, wat sneu voor jou, Bernadette."
En toen ik later de dochter van de baasjes sprak, vertelde zij dat toen ze het hoorden, ze allemaal zeiden: "Ach, wat naar voor Bernadette"
Ze vertelde me dat zij heus wel wisten dat Floortje niet zo'n leuke hond naar andere honden was. Ze gaat nu beter met andere honden, alleen Lela hoef ik niet mee te nemen als Floortje weer eens bij mijn ouders logeert. Dan schipper ik tussen beide huizen.
Dus zometeen ga ik weer richting Steenwijkerwold, om een lekker stuk met Floortje en de labradors te lopen. Een fijne dag gewenst!
Groetjes, Bernadette

Buitenlandse honden

Hallo allemaal, nu een keer op zaterdag!

Deze week heb ik behoorlijk in de rats gezeten om mijn lieve Lela. Ze was erg ziek en het vermoeden was dat ze Leishmania, een Spaanse ziekte, had. Gelukkig bleek dit niet het geval te zijn, maar wat er wel aan de hand is weten we nog niet.

Vaak vragen mensen aan mij waarom ik gekozen heb voor een buitenlandse hond. Dus ga ik dat hier ook maar even vertellen.
Een paar jaar geleden ben ik voor het eerst in aanraking gekomen met buitenlandse honden. Dit waren Bella de podenco en Floyd & Sabri de Galgo Espanols. De eerste keer dat ik met ze ging wandelen reageerden ze alledrie heel verschillend op mij. Sabri kwam bij me knuffelen, Floyd wilde graag uit en Bella verstopte zich in haar bench. Op mijn knieën ben ik voor de bench gaan zitten en door zachtjes tegen haar te praten, kwam ze eruit. Tijdens het wandelen gaf ik haar veel bevestiging met mijn stem en bleef constant tegen haar praten.
Na een paar wandelingen kroop Bella helemaal uit haar schulp en als ze me nu ziet dan piept ze van blijdschap. Wat een prachtige verandering in zo'n hond! Ik vond dit zo bijzonder, mooi om te zien hoe dankbaar alle drie de honden zijn voor wat ze hier hebben. 
Helaas is Floyd een poos terug overleden. Maar als ik bedenk hoe zijn start was, in Spanje, vechtend voor zijn eten, dan heeft hij nog mogen ervaren hoe het was om geliefd te zijn.
Om een mooie uitspraak aan te halen: "Je kunt niet alle honden van de wereld redden, maar je kunt de wereld van 1 hond redden." En hoe waar is dat.

Later heb ik nog meer buitenlandse, voornamelijk Spaanse honden mee mogen maken. Chico kwam bij mij als ontzettend klein pupje in de dagopvang en is uitgegroeid tot een hele grote, mooie reu.
En Corfu, die ik wel eens 'kalf' noemde omdat hij zo groot is en wit met zwarte vlekken heeft.
Deze honden hebben mij stuk voor stuk weten te raken.

Toen ik ging zoeken voor een eigen hond, zocht ik een niet te grote oudere hond. Eerst begon ik in de asiels in Nederland te zoeken, maar al snel breidde ik dit uit naar stichtingen die honden uit het Buitenland halen.
Zo kwam ik bij Lela van stichting ACE. Een miniatuurherdertje leek het wel. En wat een verhaal. Ze was zwervend op straat gevonden met 4 puppies. Helaas heeft geen van de puppies het overleefd en ook Lela's leven hing aan een zijden draadje door een hevige baarmoederontsteking.
Er stond geschreven dat het een heel lief hondje was, heel zachtaardig en knuffelig. Precies wat ik zocht.
Na een vragenlijst, een huisbezoek en verschillende mails mocht ik haar ophalen. Ze zat in een gastgezin in België, dus met 2 vrienden ben ik haar op gaan halen. In de auto was ik erg nerveus, wat als het nou niet klikte?
Maar zodra ik haar zag, had ik haar al in mijn hart gesloten. Dit is mijn hond.
Nu zijn we een jaar verder en ik ben nog steeds erg gek met haar - en zij met mij. Het is een makkelijk en lief hondje en ze gaat vaak mee als ik ergens naartoe ga. Honden uitlaten, een dagje weg, een ritje rijden, het kan allemaal. Uiteraard neem ik haar alleen mee naar andere honden als ik van tevoren goed kan inschatten dat het niet uitloopt in een vechtpartij en het niet ten koste gaat van de uitlaathond.

En met een Spaanse hond ontmoet je natuurlijk ook weer mensen met buitenlandse honden, dus als ik straks op vakantie ben gaat Lela uit logeren bij mensen die 4 Spaanse honden hebben. De honden hebben al kennis gemaakt en het lijkt erg goed te gaan, dus ik heb alle vetrouwen dat ook zij een leuke vakantie zal hebben.
Nou, lange blog geworden, ik ga weer genieten van het weer.
Tot volgende week!

En nog wat foto's natuurlijk:

 Kleine Chico met 'dagopvangzus' Daantje

 Van boven naar beneden: Bernadette, Sabri, Floyd (in loving memory) & Bella

 Kroelen met Sabri

Knuffel van Pippie

  

Corfu in de mand

 

 Lela in Spanje (boven) en na een jaar bij mij.

Een verhaaltje over Mika

Vandaag een verhaal over een van mijn eigen honden: Mika, de oudste labrador.
Mika is bij ons gekomen als pupje toen ik 15 was. Met haar heb ik de hondenwereld eigenlijk leren kennen, ik deed met haar puppycursus en was degene die het meest met haar wandelde.
In een gezin met 6 mensen (ouders + 4 kinderen) is het moeilijk om een hond consequent op te voeden. Hier en daar hebben we dan ook wat steekjes laten vallen.
Maar wat ze heel goed kan, dat laat het volgende verhaal zien.

Mijn moeder en ik gingen even de stad in. Omdat Mika dan alleen thuis moest blijven, gaven we haar een lekker staafje. In plaats van dit aan haar te geven, deden we het in de voerbak, zodat ze afleiding had als we weg gingen.
We hebben haar geleerd dat ze pas eten mag pakken uit de bak als we 'toe maar' zeggen. En of we dat toen zijn vergeten, of dat ze ons niet heeft gehoord, ik weet het niet. Maar toen we anderhalf uur later thuiskwamen was ze behoorlijk onrustig. Wat bleek, de staaf lag nog in de voerbak.
We waren echt verbijsterd. Ze heeft dus al die tijd naar die staaf zitten kijken en hem niet gepakt, die arme hond. Terwijl als ze hem wel gepakt had, we het nooit geweten zouden hebben.
Uiteraard mocht ze toen het staafje en een heleboel knuffels :)

Tot volgende week mensen, ik ga Mika even opzoeken bij mijn ouders!

Cadeau van Igor

Goeiemiddag allemaal! Ik hoop dat jullie lekker genieten van het weer.
Het honden uitlaten gaat in deze hitte op een wat lager tempo. Ik blijf veel in de schaduw en bij de honden waarmee dat kan/mag loop ik naar de dichtsbijzijnde waterplas om ze te laten zwemmen.
Zo ook deze week met Igor.

Eerst wat achtergrondinformatie: Igor is een hele grote, lieve labradorreu. Hij vindt vreemde mensen een beetje spannend. Ik laat hem nu al een half jaar af en toe uit, ben er nu al met al een keer of 10 geweest.
De eerste keer dat ik kwam om Igor uit te laten, durfde hij niet bij me in de buurt te komen. Gelukkig luistert hij zeer goed, dus toen ik hem zei in de mand te gaan, deed hij dit en bleef wachten tot ik hem aangelijnd had.
In het begin hield ik hem de hele wandeling aan de lijn, bang als ik was dat hij niet terug zou komen. Toen ik merkte dat hij echt heel goed luisterde deed ik hem voor het eerst los. En daar kwam totaal een andere hond tevoorschijn. Vrolijk, blij, zonder schroom of angst rende hij rond. Het was prachtig om te zien.
Afgelopen woensdag werd ik weer gevraagd om hem uit te laten. Vanwege de warmte ben ik met de auto naar de plas bij het Eeserwold gegaan. Igor naast mij op de voorbank, omdat het springen een beetje moeilijk ging.
Bij de spoorwegovergang moesten we een poos wachten, omdat er 2 treinen passeerden. En wat deed Igor? Hij ging liggen, met zijn kop op mijn schoot en slaakte een hele diepe zucht.
Het was echt prachtig, ik heb mijn tranen weg moeten slikken omdat ik zo ontroerd was. Wat een prachtig cadeau van deze hond.
Deze momenten maken mijn werk nóg leuker. Het vertrouwen te krijgen van een hond, hoe kort of lang dat ook duurt, is altijd een mooi cadeau.
Ik hoop dit soort momenten nog vaak mee te maken.
Nu ga ik weer naar buiten, het volgende hondje wil uitgelaten worden. Tot blogs!
Groetjes en een pootje aan uw huisdier! Bernadette