Deze week heb ik behoorlijk in de rats gezeten om mijn lieve Lela. Ze was erg ziek en het vermoeden was dat ze Leishmania, een Spaanse ziekte, had. Gelukkig bleek dit niet het geval te zijn, maar wat er wel aan de hand is weten we nog niet.
Vaak vragen mensen aan mij waarom ik gekozen heb voor een buitenlandse hond. Dus ga ik dat hier ook maar even vertellen.
Een paar jaar geleden ben ik voor het eerst in aanraking gekomen met buitenlandse honden. Dit waren Bella de podenco en Floyd & Sabri de Galgo Espanols. De eerste keer dat ik met ze ging wandelen reageerden ze alledrie heel verschillend op mij. Sabri kwam bij me knuffelen, Floyd wilde graag uit en Bella verstopte zich in haar bench. Op mijn knieën ben ik voor de bench gaan zitten en door zachtjes tegen haar te praten, kwam ze eruit. Tijdens het wandelen gaf ik haar veel bevestiging met mijn stem en bleef constant tegen haar praten.
Na een paar wandelingen kroop Bella helemaal uit haar schulp en als ze me nu ziet dan piept ze van blijdschap. Wat een prachtige verandering in zo'n hond! Ik vond dit zo bijzonder, mooi om te zien hoe dankbaar alle drie de honden zijn voor wat ze hier hebben.
Helaas is Floyd een poos terug overleden. Maar als ik bedenk hoe zijn start was, in Spanje, vechtend voor zijn eten, dan heeft hij nog mogen ervaren hoe het was om geliefd te zijn.
Om een mooie uitspraak aan te halen: "Je kunt niet alle honden van de wereld redden, maar je kunt de wereld van 1 hond redden." En hoe waar is dat.
Later heb ik nog meer buitenlandse, voornamelijk Spaanse honden mee mogen maken. Chico kwam bij mij als ontzettend klein pupje in de dagopvang en is uitgegroeid tot een hele grote, mooie reu.
En Corfu, die ik wel eens 'kalf' noemde omdat hij zo groot is en wit met zwarte vlekken heeft.
Deze honden hebben mij stuk voor stuk weten te raken.
Toen ik ging zoeken voor een eigen hond, zocht ik een niet te grote oudere hond. Eerst begon ik in de asiels in Nederland te zoeken, maar al snel breidde ik dit uit naar stichtingen die honden uit het Buitenland halen.
Zo kwam ik bij Lela van stichting ACE. Een miniatuurherdertje leek het wel. En wat een verhaal. Ze was zwervend op straat gevonden met 4 puppies. Helaas heeft geen van de puppies het overleefd en ook Lela's leven hing aan een zijden draadje door een hevige baarmoederontsteking.
Er stond geschreven dat het een heel lief hondje was, heel zachtaardig en knuffelig. Precies wat ik zocht.
Na een vragenlijst, een huisbezoek en verschillende mails mocht ik haar ophalen. Ze zat in een gastgezin in België, dus met 2 vrienden ben ik haar op gaan halen. In de auto was ik erg nerveus, wat als het nou niet klikte?
Maar zodra ik haar zag, had ik haar al in mijn hart gesloten. Dit is mijn hond.
Nu zijn we een jaar verder en ik ben nog steeds erg gek met haar - en zij met mij. Het is een makkelijk en lief hondje en ze gaat vaak mee als ik ergens naartoe ga. Honden uitlaten, een dagje weg, een ritje rijden, het kan allemaal. Uiteraard neem ik haar alleen mee naar andere honden als ik van tevoren goed kan inschatten dat het niet uitloopt in een vechtpartij en het niet ten koste gaat van de uitlaathond.
En met een Spaanse hond ontmoet je natuurlijk ook weer mensen met buitenlandse honden, dus als ik straks op vakantie ben gaat Lela uit logeren bij mensen die 4 Spaanse honden hebben. De honden hebben al kennis gemaakt en het lijkt erg goed te gaan, dus ik heb alle vetrouwen dat ook zij een leuke vakantie zal hebben.
Nou, lange blog geworden, ik ga weer genieten van het weer.
Tot volgende week!
En nog wat foto's natuurlijk:
Kleine Chico met 'dagopvangzus' Daantje
Van boven naar beneden: Bernadette, Sabri, Floyd (in loving memory) & Bella
Kroelen met Sabri
Knuffel van Pippie
Corfu in de mand
Lela in Spanje (boven) en na een jaar bij mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten