Een verhaaltje over Mika

Vandaag een verhaal over een van mijn eigen honden: Mika, de oudste labrador.
Mika is bij ons gekomen als pupje toen ik 15 was. Met haar heb ik de hondenwereld eigenlijk leren kennen, ik deed met haar puppycursus en was degene die het meest met haar wandelde.
In een gezin met 6 mensen (ouders + 4 kinderen) is het moeilijk om een hond consequent op te voeden. Hier en daar hebben we dan ook wat steekjes laten vallen.
Maar wat ze heel goed kan, dat laat het volgende verhaal zien.

Mijn moeder en ik gingen even de stad in. Omdat Mika dan alleen thuis moest blijven, gaven we haar een lekker staafje. In plaats van dit aan haar te geven, deden we het in de voerbak, zodat ze afleiding had als we weg gingen.
We hebben haar geleerd dat ze pas eten mag pakken uit de bak als we 'toe maar' zeggen. En of we dat toen zijn vergeten, of dat ze ons niet heeft gehoord, ik weet het niet. Maar toen we anderhalf uur later thuiskwamen was ze behoorlijk onrustig. Wat bleek, de staaf lag nog in de voerbak.
We waren echt verbijsterd. Ze heeft dus al die tijd naar die staaf zitten kijken en hem niet gepakt, die arme hond. Terwijl als ze hem wel gepakt had, we het nooit geweten zouden hebben.
Uiteraard mocht ze toen het staafje en een heleboel knuffels :)

Tot volgende week mensen, ik ga Mika even opzoeken bij mijn ouders!